32

دیری نپاید زمستان..  بیداد این باد و بوران.. آید دوباره بهاران.. با رویش لاله زاران...

+ ای خواجه درد هست.. ولیکن طبیب نیست...

ب امید روزای خوب...

-----------

صحنه اول :

هدف قرار گرفتن هواپیمای خلبان بابایی در 15مرداد 66 توسط پدافند خودی در حوالی سردشت، هنگام بازگشت از گشت زنی هوایی پایگاه های نظامی عراق

نتیجه: شهادت خلبان بابایی...

صحنه دوم :

هدف قرار گرفتن هواپیمای مسافری در 18 دی 98 توسط پدافند خودی در حوالی تهران، هنگام سفر به خارج از کشور

نتیجه : پر کشیدن 179 سرنشین هواپیما....

 

_ فاصله زمانی بین دو حادثه.. 32 سااال....

 

شباهت:

دلیل هر دو مورد : خطای انسانی و تشخیص اشتباهیِ هدف توسط پدافند.. به همین راحتی......

 

تفاوت ها:

مورد اول مربوط به دوره جنگ و امکانات ردیابی ضعیف اون زمان بود.. و الان طبق اخبار واصله(!) مثلا جزو کشورای پیشرفته‌ایم تو این حوزه!

تو مورد اول هواپیمای نظامی خودی مورد هدف قرار گرفت که جنگنده بود نه مسافربری!(پس احتمال اشتباه بالاتر میرفت)

هدف اول لب مرز بود، نه در استانی که 3-4 تا استان تا مرز فاصله داره!(این یعنی پدافند تهران با استان های دیگه ارتباط نداره یا حداقل اپراتورش این قابلیتو نمیدونه!)

این اسمش حتی در جا زدن هم نیست.. عقب گرد مطلقه!

 

اگه دلیل این مورد هم خطای انسانیه، پس اصلا نباید با چند تا نامه و دستور رسیدگی خوشبین باشیم به عدم تکرار این موارد!

چون سیستم Mistake proofing یا Poka-yoke یا خطاناپذیرسازی یا حالا اسمشو هر چی که بذاریم، اصلا مفهومی نداره تو سیستم های این مملکت... حتی در سیستم هوایی که باید خیلی ایمن و بی نقص باشه!

 

با صحبتهای امروز دوستان(البته اگه بتونیم اعتماد کنیم به حرفشون!).. ب نظر دلیل حادثه ۱۸دی خطای انسانی نیست، استفاده از فرد آموزش ندیده یا مشکل دار در پشت سیستم پدافندی و ضد هواییه..

بنابراین این دیگه اسمش خطای انسانیِ اپراتوری نیست، اشتباه در مدیریت نیروی انسانیه!

 

هر چند ک.. دیگه چه اهمیتی داره... مرگ یه مسیر یه طرفه ست.. و اونا دیگه تو این دنیا نیستن.......

 

 

پ ن:

اگه مورد هرکولس C-130(با فرض هدف قرار گرفتنش به صورت سهوی توسط پدافند) رو هم که منجر به شهادت تیمسار فلاحی و فکوری و جهان‌آرا و ... شد به این مورد اضافه کنیم، اون عدد 32 میشه 38...