اگر آن تـــرک شیــــرازی به دسـت آرد دل مـــا را به خال هندویش بخشــــم سمرقنـد و بخـــارا را
«حافظ»
اگر آن کُـــرد گــــرّوسی به دســت آرد دل مـــا را بدو بخشــــم تـــــن و جـــــان و ســـــر و پــــا را
جوانمردی به آن باشد که مُلک خویشتن بخشی نه چون حـافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را
«امیرنظام گروسی»
اگر آن مهــــرخ تهـــــران به دسـت آرد دل مـــا را به لبخند سرش بخشـــم تمــــام روح و معنــا را
سر و دست و تن و پا را به خاک گـور می‌بخشند نه بـر آن مَـه‌لقــای ما که شــــور افکنده دنیـا را
«دکتر انوشه»
پی نوشت:
اگـر کرد و عجم باشی، گـر از شیـــراز و بـم باشی تـــــو را اینگــــونه بســـــرایم، تو کـه در وهمِ رحـم باشی !
تـو که علامـۀ فرشــی، چطـــور مُلک خـدا بخشی ؟ چنــان گـویی که مـی‌بخشم، که حـــاتم می‌شود یَخشی !
تـن و دست تو را او زاد، همــو بودت که معنــــا داد همـــــو بودت که روح افــــزاد، تـــو را از ذر به دنیــــــا داد..
اگـر رومـی بـوَد در دم، چـو مـن گوید ببـــــاید کـم همــــه لبهــا به هم دوزیـم و گوشهـــــا را برافروزیــــــم
" بــار دیگــــــر مـــــــا به قصـــــــه آمدیـــــم مـــــا از آن قصـــــه بُــــرون خود کـــی شدیـم
گـــر به جهـــل آئیـــــم مستـــان وِییــــــــم ور بِـبیــــــــداری بِدستـــــــان وییــــــــــم
ور بگرییـــــــم ابــــــر پُــــــر رزق وییــــــــم ور بخندیـــــــم آن زمــــــان بـرق وییــــــــــم
ور بِخَشـــم و جنـگ، عکس قهـــــرِ اوسـت ور به صلــــــح و عُـــــذر، عکـس مهــرِ اوسـت
مــــا کِییــــم انـــدر جهـــــانِ پیــــچ پیــــچ چـون الــــف ،او خود چـه دارد، هیــــچ هیــــچ"
" مــــا چو ناییـــم و نـــــوا در مــــا ز تُســت مــــا چـــو کوهیــــم و صــدا در مــــا ز تُســت
مـــا چو شطرنجیـم انــدر بُــرد و مــات بـرد و مـاتِ مـا ز تُست ای خوش صفــات
مــــا کـه باشیم ای تـــو ما را جــــانِ جـان تـــا که مــــا باشیـــــم با تـــــــو در میــــــــان
مـــا عـدم هاییــم و هستـی‌های مــــا تـــــو وجـــــــود مُطلقـــی فـــانی‌نُمـــــا "
«مولــوی»
