این انسان دو پا

خبر دیروز محمدعلی نجفی.. به نظرم غریب ترین خبر چند سال اخیر بود..

حتی از مرگ هاشمی و پلاسکو و کشتی سانچی و شاید حتی منا هم غریب تر...

تو دانشگاه‌ها، معمولا بچه های علوم پایه خاصن.. بچه های ریاضی خاص‌تر از بقیه.. مخصوصا اوناییشون ک با عشق این رشته رو انتخاب میکنن...

واسه منی ک ریاضی کاربردی رو خیلی دوس داشتم و دارم و امثال من، فهمیدن ریاضی محض عذاب آوره.. حتی گرایش های موجود در مرز بین شاخه محض و کاربردیش! مثل تخصص آقای نجفی( lie group )...

زیاد ایشونو نمیشناسم، اما مطمئنا باید از ویژگی های بارز و بنیادین کسی ک تو موسسه ماساچوست تحصیل کرده، اونم ریاضی.. ویژگی هایی مثل ذهن خلاق، هوش سرشار، متانت و آرامش باشه....

دیروز که رسانه ها روی برخورد مؤدب نیروی انتظامی با ایشون و لبخندهای مکرر ایشون زوم کرده بودن و مطابق معمول این اکشن ها رو ،با نگاهی انتقادی، به پای مسئولین و نظام و ... میزدن، داشتم از زاویۀ دیگه ای این صحنه ها رو میدیدم..

لبخند و حتی چایی خوردن آقای نجفی یه چیزی رو به وضوح نشون میداد... اینکه از زیر فشاری روانی رهایی پیدا کرده.. فشاری که به قدری زیاد بوده ک بعد از قتل یه نفر توسط یه آدم با مشخصات بالا، هیچ استرس یا عدم آرامشی رو تو چهرۀ اون آدم نشون نمیده!

از امروز تحلیل های جور واجور در مورد ایشون، البته با کمی طعم غرض‌ورزی نسبت به سمت و سوی جناح اصلاحات شروع میشه..

رونوشت و تفسیر بر روی توئیت غامض کرباسچی..

نظرات غولهای دوران سازندگی..

لفاظی های سیاسی...

شاید یه روز در آینده، خبر خودکشی و مرگ ایشون تو زندان رو هم بشنویم...

که امیدوارم اینطور نشه..

اما صرف‌نظر از اینکه مقصر کی بوده و ... دارم به این فکر میکنم که..

مرز بین جنون و انسانیت اصلا زیاد نیست...

به قول یکی از دانشجوهای ایشون..

«تا جنون فاصله ای نیست، از اینجا که منم....»

تصویر پست یکی از دانشجوهای محمدعلی نجفی..

این انسان دو پا...