س مثل . . . (2)

یه راهش این میتونه باشه..

به نظرم بایستی انتخابات مجلس همانند انتخابات ریاست جمهوری سراسری باشه و نمایندگان شهرهای مختلف یکی باشن؛

به اینصورت که مجلس ما 17 کمیسیون داره؛ حال برای  مثال در کمیسیون اقتصادی مجلس که باید حدود 25 نفر حضور داشته باشند؛ مثلا حدود 100-200 نفر رو میشه تایید کرد و مردم در سراسر کشور از بین این تعدادِ 100-200 نفر، اون 25 نفر را انتخاب کنن.

در مورد سایر کمیسیون ها هم همینطور.

 

این طرح مزایا و معایبی داره ..

مهمترین عیبش اینه که مردم به یکباره با حدود 5000-6000 کاندیدا مواجه میشن که باید از بین این تعداد حدود 290 نفر رو انتخاب کنن و این مشکل ممکنه اونا رو ،به خاطر سردرگم شدن، از رفتن پای صندوق و رای دادن منصرفشون کنه.

دومین عیب مهم اینه که.. بر فرض یک نفر از عیب اول چشمپوشی کنه و بخواد رای بده؛ حالا تو مهلت مثلا یک هفته ای چطور میتونه تعداد 290 نفر اصلح رو از بین 6000 نفر تشخیص بده؟!!

 

البته راه های متخلفی وجود داره برای کمرنگ کردن این مشکلِ نه چندان کوچک!

یکیش اینکه

طول دوره های مجلس به 6 یا حتی 8 سال افزایش پیدا کنه؛ در اینصورت سختی انتخاب این تعداد نماینده، هر 6 یا 8 سال یکبار میشه.. ضمن اینکه میشه اعضای علی البدل رو هم تعیین کرد تا اگه اتفاقاتی(اعم از جسمی، مالی و...) برای نماینده های اصلی بیفته، اونا جایگزین اعضای اصلی بشن.

 

یک راه دیگه برای کاهش تعداد نامزدها اینه که..

هر حزبی یک انتخابات درون حزبی برگزار کنه و ماحصل اون انتخابات این باشه که مثلا حدود 20 نفر در هر کمیسیون به عنوان نامزدهای اون حزب معرفی بشه.

 

همچنین راه دیگه اینکه..

نهادهای تصمیم گیرنده، باید برای تعداد نامزدهای هر کمیسیون سقفی تعیین کنن؛ مثلا اگر یک کمیسیون 20نفر عضو داره، سقف داوطلبانی که برای اون کمیسیون باید تایید صلاحیت بشن نهایتا حدود 4-5برابر تعداد کرسی ها باشه تا تعداد نامزدها خیلی زیاد نشه.

 

ضمنا برای حل این مشکل که ممکنه تعداد کسانی که برای یک کمیسیون خاص نام نویسی می کنند بیشتر از این سقف باشه..

میشه یه معیارهایی مثل سطح تحصیلات، محل تحصیل، سابقه مثبت اجرایی و علمی، خوشنامی و... رو تعیین کرد و شورای نگهبان یا هر مرجع رسیدگی کننده به این امور، باید به صورت "کاملا تخصصی" اون معیارها رو در نظر بگیره و داوطلبان رو غربال کنه و از بینشون تعداد نامزدهای محدودی رو تایید کنه تا مردم با تعداد زیاد نامزدها مواجه نشن.

 

( به نظرتون این طرح چه مشکلات دیگه‌ای داره ؟ )

 

اما در عوض این طرح مزایایی داره که خیلی قابل توجه هستش..

اول اینکه

منطقی شدن شعارها به دلیل همپاله بودن و تخصص یکسان نامزدهای یک کمیسیون خاص

وقتی که افرادی در کمیسیونِ سیاست خارجی نامزد شده اند، دیگه باید در چارچوب همین کمیسیون شعار بدن و برنامه هاشون همراستا با این کمیسیون باشه. ضمن اینکه با توجه به متخصص بودن در این حوزه دیگه شعارهای عجیب غریب هم نمیدن! به این ترتیب وعده‌های توخالی که مردم از بعضی(شما بخونید از اکثر!) نامزدها میشنون خیلی کمتر میشه.

 

دوم اینکه

دیگه نماینده های با آرای 25هزار و 500 هزار نفر، در یک مجلس جمع نخواهند شد!

اینکه نماینده مردم شهری مثل تهران با نماینده یک شهر خیلی کوچکتر علی رغم تفاوت فاحش تعداد رای هاشون، هرکدوم یک رای داشته باشند، به نظرم با مفهوم عدالت و حتی دمکراسی زاویه داره!

 

سوم اینکه

مجلس تخصصی تر میشه و وقتی یک طرحِ فرضا اقتصادی به صحن مجلس میره، دیگه چهارستون بدن ملت نمیلرزه که طرحها و لوایح تصویب شده، تأثیر منفی تو معیشتشون داره یا مثبت!

 

چهارم اینکه

رای اقوام و نزدیکان یک نامزد و یا حتی کل افراد یک شهر خاص، موجب نماینده مجلس شدن یک فرد نخواهد شد! موردی که مخصوصا در شهرهای نسبتا کوچک به کرات دیده شده! (باران خانم ممنون که این مورد رو یادم انداختین! J )

 

 

این پیشنهاد به این خاطر به نظرم صحیح تر از حالت فعلی انتخابات مجلس هست که ما باید بدونیم که :

اصلا چرا داریم به نامزدهای مجلس رای میدیم؟  اساسا انتخابات مجلس برای چیه؟!

اگر ما کسانی رو میخوایم انتخاب کنیم که در رأس امور کشور قرار بگیرن، پس باید نخبگانِ (به معنای واقعی کلمه) جامعه رو انتخاب کنیم؛ برای انتخاب نخبگان واقعی ( نه نخبگان قلابی )هم، بایستی زحمت کشید و برنامه ها رو مطالعه کرد، هرچند که تعداد نامزدها زیاد باشه. باید وقت بذاریم اگر برای آینده خودمون و فرزندانمون ارزش قائلیم.

 

باید، باید و باید حتی اگر شده 1 هفته مفید وقت بگذاریم و نامزدهای اصلح رو تعیین کنیم ؛

بعد از اون با اطمینان از اینکه زمام امور رو به دست فرهیختگان جامعه مون دادیم، خیالمون از ریل گذاری و برنامه ریزی برای آینده کشور توسط اون افراد تا حدود زیاد راحت میشه!

 

+

تقسیم و غلبه ( تفرقه بینداز و حکومت کن ) ..

عبارت است از استراتژی جامع سیاسی، نظامی و اقتصادی‌ای برای به‌دست آوردن قدرت و حفظ آن از راه شکستن یک قدرت متمرکز به قطعات کوچکتری که هریک به‌تنهایی قدرت کمتری از اجراکننده این استراتژی دارند!   (منبع : ویکیپدیا)