آدما چقدر سطحی هستن!
سطحی فکر میکنن.. سطحی نگاه میکنن.. سطحی عشق میورزن..
شاید دروغ نباشه اگه بگم.. تا حالا به تعداد انگشتای یک دستم هم.. انسان عمیق ندیدم!
آدما از هم که دور میشن.. سلام سردم به زور میگن ... -یاس
ب ن :
رک‌گویی منافاتی با مهربان بودن ندارد!
ب ن 2 :
مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن جـان پی پـاره بگیر و جگـرم پـاره مکن
مر تو را عاشق دل داده و غمخوار بسی است جان و سر قصد سر این دل غمخواره مکن
نظر رحم بکن بر من و بیچارگیم جز تـو ار چاره‌گری هست مـرا چاره مکن
پیش آتشکده عشق تو دل شیشه گر است دل خود بر دل چون شیشه من خاره مکن
هر دمی هجر ستمکار تو دم می دهدم هـر دمم دم ده بی بـاک ستمکاره مکن ...
دیوان شمس
پ ن :
اون یه زن معمولیه .. من چه میدونم از یه زن ... – سینا حجازی
ب ن :
جلوی ضرر رو از هر جا که بگیری.. منفعته
تو رو از دور دلم دید اما.. نمیدونست چه سرابی دیده
منه دیوونه چه میدونستم زندگی برام چه خوابی دیده
نمیدونی نمیدونی ای عشق کسی که جوونیشو ریخته به پات
واسه اینکه تو رو از دست نده چه عذابی.. چه عذابی دیده
نیستی اما هنوزم کنارمی.. نیستی اما هنوزم اینجایی
روزی صد هزار دفعه میمیرم.. اگه احساس کنم تنهایی
هر کجا رفتی‌و هر جا موندی منو بی خبر نذار از حالت
اگه تنها شدی‌و دلت گرفت خبرم کن که بیام دنبالت
آه ای دل مغموم آروم باش آروم .. هی حال نامعلوم آروم باش آروم
حسین صفا
در خود فرو رفتن(self absorbtion) اقسام متعددی دارد. محض نمونه یک فردی که دارای وجدانی گناهکار است و دیگری آدم خودستا و خودپرست و دیگری کسی که به جنون برتری بر دیگران مبتلاست. وقتی که عنوان گناهکار را به کار می‌برم مقصودم آن کسی نیست که گناهی مرتکب شده باشد.
گناه بسته به توجیهی که از این اصطلاح بشود کار همه است و کار هیچکس نیست !
منظورم شخصی است که ضمیری ناراحت دارد و همواره به سرزنش و مذمت از عمل خویش مشغول است و اگر آدمی مذهبی باشد، کار خود را در درگاه خداوند ناپسند می‌انگارد و در ضمیر خود تصویری از خویشتن دارد که می پندارد باید به آن صورت در آید و آن با نفس حقیقی خودش نیز پیوسته در تعارض است. ...
«تسخیر سعادت» - برتراند راسل
این همه پرده که بر کرده ما می‌پوشی گر به تقصیر بگیری نگذاری دیار
ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟ تاب قهر تو نیاریم خدایا زنهار
حبذا عمر گرانمایه که در لغو برفت یا رب از هر چه خطا رفت هزار استغفار
درد پنهان به تو گویم که خداوند منی یا نگویم که تو خود مطلعی بر اسرار
سعدی
کدامیک بهتره .. بی گناه پنداشتن خود یا گناهکاری در پی جبران خطاها ؟؟
خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست
من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست
همه به گریه ابر سیه گشودم چشم در این افق که فروغی ز شادمانی نیست
به غصه بلکه به تدریج انتحار کنم دریغ و درد که این انتحار آنی نیست...
شهریار
پ ن :
بعضی از کلمات هستن که تو اشعار یه شاعر خودنمایی میکنن و.. هر وقت که اون شاعر، این کلمه رو تو شعرش استفاده کنه یه اثر موندگار خلق میشه .. مثل همین کلمه "جوانی" توی اشعار شهریار !
نگو از ما گذشته دل سپردن
نگو دیره واسه دل تنگیِ من
نگو پیغوم ابرا گریه داره
نگو دنیا رو عشقم پا میذاره
امون از دل ما دل عاشق ما
امون از دل ما دل عاشق ما
نمیذارم دلم دریایی باشه
همیشه بنده‌ی تنهایی باشه
دیگه عاشق نمیشم نازنینم
تا وقتی عشق فقط رسوایی باشه
امون از دل ما دل عاشق ما
امون از دل ما دل عاشق ما
دل ما طاقت دوری نداره
اون که جز پیش تو جایی نداره
چرا میرنجوری قلب اسیرم
اون که جز پیش تو جایی نداره
امون از دل ما دل عاشق ما
امون از دل ما دل عاشق ما . . .
نمیذارم دلم دریایی باشه.. همیشه بنده تنهایی باشه ... - روزگار
ب ن : خیلــی زود بزرگ شدی ...
ب ن 2 : مجبور میکنه یه حرفایی رو بزنی که مدتها بعد ....... خودت به خودت لعنت بفرستی... وقتی که دیگه خودش نیست که این لعنت فرستادن ها رو بشنوه!
تو این فکر بودم که با هر بهونه یه بار آسمونُ بیارم تو خونه
حواسم نبود که به تو فکر کردن خود آسمونه ... خود آسمونه
تو دنیای سردم به تو فکر کردم که عطرت بیاد و بپیچه تو باغچه
بیای‌ُ بخندی تا باز خنده هات رو مثل شمعدونی بذارم رو تاقچه
تو و خاک گلدون با هم قوم خویشید من و باد و بارون رفیق صمیمی
از این برکه باید یه دریا بسازیم یه دریا به عمق یه عشق قدیمی
دوستت داشتم با تمام وجودم عزیزم هنوزم.. تو رو دوست دارم
الهی همیشه کنار تو باشم الهی همیشه بمونی کنارم
به تو فکر کردم به تو آره آره به تو فکر کردم که بارون بباره
به تو فکر کردم دوباره دوباره به تو فکر کردن عجب حالی داره
حسین صفا
پ ن : پیراشکی خور قهاری شدم این روزا ! :*)
ب ن :
ب ن 2 :
ب ن 3 :
بی اعتنایی میکنی.. ولی...........
اگر آن تـــرک شیــــرازی به دسـت آرد دل مـــا را به خال هندویش بخشــــم سمرقنـد و بخـــارا را
«حافظ»
اگر آن کُـــرد گــــرّوسی به دســت آرد دل مـــا را بدو بخشــــم تـــــن و جـــــان و ســـــر و پــــا را
جوانمردی به آن باشد که مُلک خویشتن بخشی نه چون حـافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را
«امیرنظام گروسی»
اگر آن مهــــرخ تهـــــران به دسـت آرد دل مـــا را به لبخند سرش بخشـــم تمــــام روح و معنــا را
سر و دست و تن و پا را به خاک گـور می‌بخشند نه بـر آن مَـه‌لقــای ما که شــــور افکنده دنیـا را
«دکتر انوشه»
پی نوشت:
اگـر کرد و عجم باشی، گـر از شیـــراز و بـم باشی تـــــو را اینگــــونه بســـــرایم، تو کـه در وهمِ رحـم باشی !
تـو که علامـۀ فرشــی، چطـــور مُلک خـدا بخشی ؟ چنــان گـویی که مـی‌بخشم، که حـــاتم می‌شود یَخشی !
تـن و دست تو را او زاد، همــو بودت که معنــــا داد همـــــو بودت که روح افــــزاد، تـــو را از ذر به دنیــــــا داد..
اگـر رومـی بـوَد در دم، چـو مـن گوید ببـــــاید کـم همــــه لبهــا به هم دوزیـم و گوشهـــــا را برافروزیــــــم
" بــار دیگــــــر مـــــــا به قصـــــــه آمدیـــــم مـــــا از آن قصـــــه بُــــرون خود کـــی شدیـم
گـــر به جهـــل آئیـــــم مستـــان وِییــــــــم ور بِـبیــــــــداری بِدستـــــــان وییــــــــــم
ور بگرییـــــــم ابــــــر پُــــــر رزق وییــــــــم ور بخندیـــــــم آن زمــــــان بـرق وییــــــــــم
ور بِخَشـــم و جنـگ، عکس قهـــــرِ اوسـت ور به صلــــــح و عُـــــذر، عکـس مهــرِ اوسـت
مــــا کِییــــم انـــدر جهـــــانِ پیــــچ پیــــچ چـون الــــف ،او خود چـه دارد، هیــــچ هیــــچ"
" مــــا چو ناییـــم و نـــــوا در مــــا ز تُســت مــــا چـــو کوهیــــم و صــدا در مــــا ز تُســت
مـــا چو شطرنجیـم انــدر بُــرد و مــات بـرد و مـاتِ مـا ز تُست ای خوش صفــات
مــــا کـه باشیم ای تـــو ما را جــــانِ جـان تـــا که مــــا باشیـــــم با تـــــــو در میــــــــان
مـــا عـدم هاییــم و هستـی‌های مــــا تـــــو وجـــــــود مُطلقـــی فـــانی‌نُمـــــا "
«مولــوی»
